WYBITNI CZłONKOWIE / LES EMINENTS

Sylwetki członków / Les silhouettes :

   Założyciel i pierwszy przewodniczący SITPF - Józef Lipkowski (1863-1949) był człowiekiem zupełnie wyjątkowym. Ukończył Józef Lipkowski paryską École Centrale (1885) i zasłynął jako konstruktor hamulców pneumatycznych dla kolejnictwa, używanych przez Compagnie de Chemins de Fer Paris-Orléans, oraz Koleje Polskie w latach 1920-40. Był wynalazcą helikoptera, centralnego sterowania semaforów i zwrotnic kolejowych, zawieszenia na resorach do kół samochodowych. Był także pisarzem i poetą, współzałożycielem Stowarzyszenia Artystów i Pisarzy Polskich (1910). W czasie pierwszej wojny światowej prowadził we Francji szeroką akcję polityczną promującą ideę niepodległej Polski. W 1920 roku wrócił z rodziną do Polski i wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1921 roku został mianowany generał armii polskiej. Lata międzywojenne poświęcił licznym projektom przemysłowym dążącym do unowocześnienia gospodarki polskiej. Brał udział w Powstaniu Warszawskim. Za zasługi w dziedzinie wojskowej był udekorowany licznymi medalami francuskimi, polskimi, bułgarskim i rumuńskim.

Le père fondateur et le premier président d’AITPF - Józef LIPKOWSKI (1863-1949) un homme simplement extraordinaire. Diplômé de l’Ecole Centrale à Paris en 1885, devenu célèbre en tant que le constructeur des freins pneumatiques pour l’industrie ferroviaire, utilisés principalement par la Compagnie de Chemins de Fer Paris-Orléans et Les ferroviaires polonaises dans les années 1920-40. L’inventeur de l’hélicoptère, du contrôle centrale des sémaphores et des multi segments de chemin de fer, des châssis des roues automobiles aux ressors. Il était aussi un poète co-fondateur de l’association des Artistes et Écrivains Polonais (1910). Pendant La Première Guerre mondiale il proclama l’idée de la Pologne Indépendante. En 1920 il retourna avec sa famille en Pologne et participa à la guerre bolchevique. En 1921 nommé le général de l’armée polonaise. Le temps entre deux-guerres il a consacra aux nombreux projets industriels cherchant à moderniser l’économie polonaise. Il a participé à l’Insurrection de Varsovie. La France, la Pologne, la Bulgarie et la Romanie lui déclame des médailles.

   Jego przyjaciel i współzałożyciel Stowarzyszenia, pierwszy skarbnik (1917) oraz prezes w latach 1956-57, Stanisław Ziembiński - absolwent Stanisław Ziembiński Politechniki w Liège i Wyższej Szkoły Aeronautyki w Paryżu - był z kolei niezwykle uzdolnionym konstruktorem silników samolotowych i samochodowych. Po pierwszej wojnie światowej pracował dla Polskiej Misj Wojskowej jako inżynier odpowiedzialny za zakup sprzętu lotniczego dla Polski. Następnie prowadził badania nad nowymi tworzywami takimi jak szybka stal, szkło hartowane, plastyki. Zaprojektowal hydroplan, karoserie aerodynamiczne oraz antywibracyjne zawieszenie dla silników samochodowych. Był autorem kilkunastu artykułów i kilku patentów, za które został udekorowany medalem l'Office National de Recherche et Inventions (odpowiednik CNRS) w 1933 roku.

  L’amie de Józef LIPKOWSKI et co-fondateur de l’AITPF, le premier trésorier (1917) aussi le président dans les années 1956-57, Stanislaw Ziembinski – diplômé de la Polytechnique de Liège et de l’Ecole Supérieure de l’Aéronautique, pourtant très dué comme constructeur des moteurs d’automobiles. Après La Première Guerre mondiale il a travaillé pour la Mission Militare Franco-Polonaise en tant qu’ingénieur en charge de l’achat d’équipement de l'aviation pour la Pologne. Prochainement il a mené les recherches sur les nouveaux plastiques, l’acier rapide, le verre trempé etc. Il a conçu l’hydroglisseur, la carrosserie aérodynamique, la suspension pour des moteurs automobiles. L’auteur de plusieurs articles et brevets, la médaille d’Office National de Recherche et Inventions (en 1933 l‘équivalent de CNRS) lui a été déclamé.

   Przed II wojną światową na czele Stowarzyszenia, od 1931 roku, stał syn Józefa Lipkowskiego - Henryk (1887-1944), który tak jak Henryk Lipkowski ojciec studiował w École Centrale w Paryżu (1910). W 1912 roku wyjechał z Misją francuską do Afryki Środkowej, gdzie prowadził badania nad możliwością budowy kanału lub linii kolejowej łączących doliny Nilu i Kongo. Następnie prowadził eksperymentalne plantacje kauczuku. Brał także udział (1913) w budowie kolei Madeira-Mramora w Brazylii, oraz w budowie centralii elektrycznych, zapór wodnych i obiektów przemysłowych we Francji. Henryk Lipkowski walczył w pierwszej wojnie światowej (Chevalier de la Légion d'Honneur), wziął też udział w kampanii 1940 roku we Francji. Po powrocie z niewoli (1942) zaangażował się w szeregi francuskiego ruchu oporu i w 1943 roku został aresztowany przez gestapo. Zginął w obozie koncentracyjnym w Buchenwaldzie.

  Dans les temps avant La Deuxième Guerre mondiale, fut le dirigeant de l’association (à partir de 1931), fils de Józef Lipkowski – Henryk (1887-1944), comme son père aussi diplômé de l’Ecole Centrale de Paris (1910). En 1912 il est parti avec la Mission Française en Afrique du Centre, où il conduit des recherches sur le concept d’un canal ou liaison ferroviaire entre le Nil basse et le Congo. Puis il conduisait des plantations de caoutchouc expérimentales. Il participa aussi (en 1913) à la construction du chemin de fer Madeira-Mramora en Brésil, aussi aux constructions des centrales électriques, des barrages etc. sur le territoire de la France. Il se bat dans La Première Guerre mondiale (Chevalier de la Légion d'Honneur), il participa à la campagne en 1940 en France. Après son retour de la captivité (en1942) Henryk se mit dans les rangs de la résistance française, et en 1943 il a été détenu par gestapo. Il est mort dans le camp de concentration à Buchenwald.

   W latach 1952-54 i 1962-65 prezesem Stowarzyszenia był inżynier Mieczysław Wrzecian, Mieczysław Wrzecian który wyjechał do Francji kilkanaście lat przed II wojną światową. Tutaj ukończył studia prawnicze a następnie inżynierskie w dziedzinie chemii. Początkowo pracował w jednym z zakładów metalurgicznych w Narmandii, a po wojnie został kierownikiem laboratorium doświadczalno-naukowego w Laminoire et Tréfilerie de Vitry, firmy koncernu Pechiney. Jest autorem kilku książek technicznych, zalecanych przez wyższe uczelnie oraz wielu artykułów. Dzięki inż. M.Wrzecianowi SITPF zostało członkiem współzałożycielem (1947) organizacji FISITA.

 Entre 1952-54 et 1962-65 Miroslaw Wrzecian fut le dirigeant de l’association, il vint en France une douzaine d’années avant La Deuxième Guerre mondiale. C’est là, où il finit ses études en droit et ensuite en ingénierie chimique. Tout d’abord il travailla dans l’industrie métallurgique en Normandie, après la guerre il fut le gérant du laboratoire scientifique d’une entreprise appartenait au Pechiney en Laminoire et Tréfilerie de Vitry. L’auteur de plusieurs ouvrages techniques, livres recommandés par des établissements supérieures. Grâce au M. Wrzecian AITPF fut le membre co-fondateur (1947) de l’organisation FISITA.

   W latach 1954-56, Stowarzyszeniem Inżynierów i Techników Polskich we Francji kierował znakomity architekt, inżynier, urbanista, Stefan Du Château genialny konstruktor, artysta malarz Stefan Du Château (1908-1999), autor rewelacyjnych patentów na liczne konstrukcje przestrzenne, człowiek, któremu swe istnienie zawdzięczają kościół w Chartres, stadion w Laval, port lotniczy w Baltimore, Uniwersytet w Lyonie, meczet w Kasablance. Stefan Du Château urodził się na Syberii, w Solwyczegodsku, gdzie byli zesłani jego rodzice. Studia architektoniczne rozpoczął na Politechnice Lwowskiej przed II wojną światową, dyplom inżyniera-architekta uzyskał po wojnie w Polish School w Londynie. Brał udział w kampanii wrześniowej, a następnie przedostał się do Francji, gdzie walczył w Wogezach. Był jeńcem oflagu IVD. Założył w Paryżu Cabinet d'Établissemnet de Plans et Projets d'Architecture (1953-57), a następnie Cabinet d'Ingénierie et de Construction (1957-89), w którym rozwijał i wdrażał systemy "SDC", "Piramitec", "Tridimatec", "Unibat" i "Sphérobat". Był współzałożycielem Instytutu Badań nad Konstrukcjami Przestrzennymi (1968). Wykładał na wielu uczelniach na całym świecie. Został odznaczony wieloma medalami za zasługi wojskowe i zawodowe.

   Następnym prezesem Stowarzyszenia w latach 1957-58 i 1970-72 był inżynier Edward Brzeski, absolwent Politechniki Warszawskiej, wydziału inżynierii cywilnej. Brał udział w kampanii wrześniowej, był więziony w obozach niemieckich, gdzie zorganizował tajne kursy budowlane, które ukończyło 225 studentów. Po wojnie udał się do Francji, gdzie pracował w biurze projektów. W 1949 roku założył własne biuro budowlane BACOM (Béton Armé Constructions Métalliques). Za swoje zasługi i osiągnięcia zawodowe został wybrany członkiem honorowym SITPF.

   Bliżej współczesnych nam czasów, aktualny prezes Stowarzyszenia, inżynier, wynalazca i przedsiębiorca, Lucjan Sobkowiak. Absolwent Politechniki Wrocławskiej Wydziału Mechanicznego. Studiował także na Wydziale Fizyki, Mechanikę Precyzyjną i Przyrządy Optyczne, oraz na Politechnice Warszawskiej, Automatykę, a we Francji w École Nationale Supérieure d'Aéronautique w Paryżu. W Polsce pracował w Zakładach Radiowych Diora jako inżynier biura konstrukcyjnego. Po przyjeździe do Francji pracował jako konstruktor i kierownik technologii w paru firmach. W 1974 roku założył swoje przedsiębiorstwo Advantech, które rozwija i wdraża własne patenty w dziedzinie technologii wiązki elektronowej i laserowej oraz technologii próżni. W następnych latach założył podobne firmy w Niemczech, w Kanadzie i w Stanach Zjednoczonych. Lucjan Sobkowiak jest autorem kilkudziesięciu patentów.

   Prezesem Stowarzyszenia w latach 1994-95 i 1998-2002 była Monika Obrębska, inżynier, doktor informatyki, Monika Obrębska  pierwsza kobieta-prezes w długiej historii organizacji. Monika Obrębska rozpoczęła studia magisterskie na Wydziale Elektroniki Politechniki Warszawskiej, lecz ukończyła je w École Nationale Supérieur d'Informatique et des Mathématiques Appliquées de Grenoble we Francji. Pracę doktorską obroniła w Institut National Polytechnique de Grenoble, i tam pracowała przez parę lat jako asystent, a następnie wykładowca. Od 1984 roku pracuje we francuskiej fimie BULL Résaux et Systèmes d'Information, w dziale konstrukcji komputerów, gdzie zajmuje się projektowaniem układów scalonych wielkiej skali integracji (VLSI). W latach 1989-91 i 1995-96 przebywala w zakładach badawczo-rozwojowych firmy BULL w Phoenix, Arizona (USA).

   Janusz Ptak – były prezes SITPF, absolwent AGH w Krakowie, elektronik. Pod jego impulsem jako prezesa przeprowadzono nowelizację Statutu SITPF, utworzono Złotą Odznakę Stowarzyszenia, wzmocniono współpracę z Polską Akademią Nauk w Paryżu oraz z innymi stowarzyszeniami we Francji. Jest jednym z założycieli Europejskiej Federacji Polonijnych Stowarzyszeń Naukowo-Technicznych i współtwórcą Federacji Polonii Francuskiej. W 2001r. reaktywował wydawanie Biuletynu Informacyjnego, redaktor naczelny miesięcznika „Flash”. Za wybitny wkład we współpracę międzynarodową oraz współpracę łączącą Rzeczpospolitą Polską z Francją został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej. .

CZŁONKOWIE HONOROWI